Posted in 
12 years ago
Wednesday, March 16, 2011
Friday, March 4, 2011
អនុស្សាវរីយ៍មួយ (ភាគទី ២)
10:41 PM
Novels
- បាទ ខ្ញុំមកទីនេះព្រោះដោយសារជិតប្រលង ចង់មកសំរាក ប្រមូលអារម្មណ៍រៀនសូត្រ។ ណ្ហើយ ! នោះដល់ហើយ ឈប់នៅសណ្ឋាគានោះទៅ។
- សណ្ឋាគាលំដាប់ខ្ពស់ ហ្នឹង?
- បាទ មើលទៅបរិយាកាសល្អណាស់.......................
ពេលល្ងាចត្រជាក់ មង្គលអង្គុយម្នាក់ឯងនៅមាត់ឆ្នេរដែលស្ងាត់ជ្រងំ។ ប្រហែលជាដោយសណ្ឋាគានេះជាសណ្ឋាគាលំដាប់ខ្ពស់ នៅក្រោយសណ្ឋាគាមានឆ្នេរមួយ ដែលមិនសូវជាមានមនុស្សទេ ទំនងជាឆ្នេរដែលខាងសណ្ឋាគាគេវិនិយោគហើយមើលទៅ។ មង្គលក៏មិនខ្វល់ច្រើនដែរ ព្រោះនេះជាអ្វីដែលអ្នកចង់បាននៅពេលនេះហើយ។ មាណពផ្អែកខ្នងទៅនឹងដើមស្រល់មួយដើម ដៃកាន់សៀវភៅ ប៉ុន្តែដោយទិដ្ឋិភាពនៅពេលនេះស្រស់ស្អាតពេក នាំឲ្យគេបិទសៀវភៅទុក ទ្របខ្លួនលើក្បា ជង្គង់។ ក្រសែភ្នែកនាយ សំលឹងទៅកាន់ព្រេះសុរិយាដែលរៀបនឹងអស្តង្គត បន្ទាបកាយជាប់ជើងមេឃ ចោលរស្មីក្រហមច្រាលលើផ្ទៃសមុទ្រល្វឹងល្វើយ។សត្វហើរវិលរកទ្រនំកាត់ផ្ទៃជលសា វាយោបក់មករំភើយ ពេលវេលាដ៏ស្ងាត់នេះ គេអាចស្តាប់លឺតែសំលេងនៃទឹករលកដែលបោកខ្សាច់ និង សំលេងសត្វស្រែក ព្រមទាំងសំលេងទង្គិចគ្នានៃស្លឹករុក្ខជាតិនានាប៉ុណ្ណោះ។ មង្គលបិទភ្នែកស្រូបយកខ្យល់អាកាសបរិសុទ្ធ គេទម្រេតខ្លួនមកក្រោយវិញ នឹកដល់រូបអ្នកម្តាយដែលធ្លាប់នៅក្បែរអ្នកកាលពីតូច។ម្តាយគេគឺ អ្នកស្រីធីតា មានរូបឆោមល្អត្រកាល។ មង្គលនៅចាំមុខម្តាយអ្នកច្បាស់ណាស់។ គាត់គ្រាន់តែជានារីធម្មតាម្នាក់ ដែលរស់នៅកំពុងសោមនេះតែប៉ុណ្ណោះ។ តែគាត់មាននយ័ណាស់ សំរាប់អ្នក និង លោកប្រសិដ្ឋណាស់។ ដោយមានពេលវេលាស្ងប់ស្ងាត់សំរាប់ការរៀនសូត្រ និង ចង់រំលឹកដល់អ្នកស្រីធីតាផង ទើបគេជ្រើសរើសមកសំរាកនៅទីនេះតែម្តងទៅ។ លោក ប្រសិដ្ឋរវល់នឹកកិច្ចការជំនួញដែលកំពុងជួបបញ្ហា។ គាត់ចេញទៅក្រៅប្រទេសបាត់យូរហើយ
មិនឲ្យដំណឹងថាមកវិញពេលណាទេ។
ទិដ្ឋិភាពសមុទ្យពេលនេះពិតជាមនោរម្យណាស់ .... រាត្រីកាលបានឈានចូលមកដល់ទៀត ហើយ។ មង្គលសំលឹងទៅដែនសមុទ្យឆ្ងាយសន្លឹម ។ គេនិយាយតែម្នាក់ឯង
- “ មើលទឹកសមុទ្រពិតជាធំធេងណាស់ ពេលរាត្រីក៏នូវតែស្អាត។ ជំនោរត្រជាក់បោកបក់ មិនឈប់សោះ ... ខ្ងុំពិតជាស្មានមិនដល់ថាកន្លែងដែលស្អាត និង អស្ចារ្យយ៉ាងនេះ ខ្ញុំបែរជាមិន ធ្លាប់មកសោះ។ មកទល់ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំនូវតែមានអារម្មណ៍ថាទីនេះមានអ្វីពិសេស ដែលទាក់ទង នឹងខ្ញុំក្រៅពីម្តាយខ្ញុំ។ តើវាជាអ្វីទៅ? ខ្ញុំពិតជាចង់ដឹងណាស់។សមុទ្យនេះសំរាប់អ្នកផ្សេង គឺជាកន្លែងកំសាន្ត សំរាកលំហែរដ៏ល្អ.... តែសំរាប់ខ្ញុំ..
និពន្ធដោយ : ស្រេង រតនា
Thursday, February 24, 2011
អនុស្សាវរីយ៍មួយ (ភាគទី ១)
6:52 AM
Novels
បេនឡានក្រុងព្រះសីហនុ ថ្ងៃនេះមិនសូវមានមនុស្សទេ ព្រោះថ្ងៃប្រលងបាក់ឌុបជិតឈានចូលមកដល់ហើយ បាំងតែប្រហែល៣ អាទិត្រទៀតប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះគេមិនសូវមកដើរលេងទេ ដោយសារទុកពេលសិក្សា។ ហេតុនេះគេដូចជាមិនសូវឃើញយុវជនប្លែកមុខឡើយ។ ចុះពីរថយន្តក្រុងមកមង្គល ដែលហាក់ដូចជាមិនធ្លាប់នឹងការជិះឡានក្រុងនោះ ត្រូវអ្នកម៉ូតូឌុបប្រទាញប្រទង់ទៅមកទៅមក ដល់តែទ្រាំមិនបានគេក៏ហក់ឡើងម៉ូតូមួយ
ទៅ។ យើងសូមបើកវង់ក្រចកបរិយាយពី មង្គល បន្តិចសិន។ គេមាន អាយុ១៧ឆ្នាំ មានកំពស់ប្រហែល 170cm សម្បុរសជ្រះ រាងស្តើង សក់ស្លូតខ្មៅតែវែងបន្តិច ចិញ្ចើមក្រាស់ ច្រមុះស្រួច សរុបមកយើងអាចដឹងថា កំលោះនេះក៏មានលម្អគួរសមដែរ។ មង្គលជាបុត្រតែមួយរបស់លោកប្រសិដ្ឋ ម្ចាស់ជំនួញដ៏ធំ ។ ម្តាយរបស់គេលាចាកលោកជាយូរណាស់មកហើយ តាំងពីនាយទើបអាយុបាន៥ ឆ្នាំម្ល៉េះ។ លោកប្រសិដ្ឋស្រលាញ់គេណាស់ លោកមិនយកភរិយាថ្មីទេ ក៏មិនដែលនាំស្រីណាមកជាគំរូអាក្រក់ដល់កូនដែរ។ តែមង្គលប្រសប់តែងខ្លួនណាស់ គេពាក់អាវយឺតសាមញ្ញ ស្លៀកខោអាវធម្មតា មិនអាចឲ្យគេចាប់ភ្លឹកពីឋានៈបានឡើយ។
នៅតាមផ្លូវ ពូម៉ូតូឌុបជាមនុស្សរួសរាយ គាត់ក៏ចាប់សួរទៅមង្គល :
- អឺ ក្មួយចង់ទៅណាដែរ?
មង្គលអេះអុញព្រោះគេឡើងម៉ូតូនេះដោយប្រថុចញុចពេក មិនបានប្រាប់ពូម៉ូតូឌុបពីគោលដៅដែលត្រូវទៅ។ កំលោះអេះក្បាលនិយាយ
- អឺ.... ទៅរកផ្ទះសំណាក់ណាដែលនៅជិតឆ្នេរសមុទ្រណាពូ
- ជិតឆ្នេរមានច្រើនណាស់ ក្មួយចង់បានប្រភេទណាដែរ?
- ប្រភេទណា? ពូចង់និយាយពីអី?
- ពូចង់បាននយ័ថា ក្មួយចង់រកអាធុនល្អ កណ្តាល រឺ ក៏អន់ៗ ? មើលទៅក្មួយមិនសូវមានលុយទេ ទៅរកអាអន់ៗទៅវាសមសម្រាប់ឋានៈដូចយើងណា។ ពូនិយាយនេះ មិនមែនមើលងាយក្មួយទេ គ្រាន់តែពូគិតថាក្មួយមានរូបរាងដូចជាសិស្សសាលា មិនសូវមានលុយ យកល្អកុំបង្ហិនលុយដោយសារកន្លែងដេកអី។ ពូឃើញច្រើនមកហើយ អ្នកដែលមកហើយចាយមិនថាំ ដល់ទៅវិញ ត្រូវជឿថ្លៃឡានគេ មើលទៅវេទនាណាស់។
មាណពសែនអស់សំណើចនឹងសំដីរបស់ពូម៉ូតូឌុប គាត់ជាមនុស្សនិយាយត្រង់គួរឲ្យចូលចិត្ត។ មង្គល ញញឹមបញ្ចេញស្នាមខួចស្រស់ អមជាមួយសំដី
- អរគុណហើយពូ ដែលបានប្រាប់! ប៉ុន្តែពូទៅរកកន្លែងណាល្អបន្តិចទៅណា ព្រោះខ្ញុំមិនសូវចេះនៅកន្លែងគគ្រិចប៉ុន្មានទេ...
- តែ....
- កុំបារម្ភរឿងលុយអីពូ...យ៉ាងហោចក៏ខ្ញុំមានលុយឲ្យថ្លៃម៉ូតូឌុបដែរ។
អ្នកទាំងពីរសើចព្រមគ្នា។ ពូម៉ូតូឌុបនិយាយ
- ក្មួយនៅក្មេងណាស់មើលទៅ! ក្មួយអាយុប៉ុន្មានហើយ?
- បាទ ១៧ ឆ្នាំហើយ។
- យី! ទើបតែ ១៧ឆ្នាំទេ!!!! ចុះក្មួយមកម្នាក់ឯងទេរឺ?
- បាទ មកតែម្នាក់ឯងទេ។
- ចំជាហ៊ានមែន! នែក្មួយ ពូប្រាប់យកតែបុណ្យទេណា សព្វថ្ងៃហ្នឹង ចោច្រើនណាស់។ ពួកអាក្មេងស្ទាវៗគេចសាលា វាដើរបង្ករចលាចលណាស់ ក្មួយឯងមកតែម្នាក់ឯងអញ្ចឹង ចេះប្រយត្ន័ប្រយែងផង។ រួចចុះក្មួយមកធ្វើអីដែរ?
- មកលំហែរ ដូចតែអ្នកឯទៀតដែរ។
- ក្មេងៗដូចក្មួយ ពូឃើញច្រើនតែមកដើម្បីរកការងារធ្វើ
- អូហ៍ ប្រហែលភាគច្រើនគេមកអញ្ចឹងមែន តែខ្ញុំមកដើម្បីតែលំហែរប៉ុណ្ណោះ។
- ក្មួយរៀនថ្នាក់ទីប៉ុន្មាន? រឺ ក៏ឈប់រៀនហើយ?
- ខ្ញុំរៀនថ្នាក់ទី ១២
- អ្ហាក៍! ក្រែងគេជិតប្រលងហើយ
(និពន្ធដោយ : ស្រេង រតនា)
